İnsanlara ve sevgiye inancımı
yitirmedim hiç, yaşadığım onca hayal kırıklığına rağmen. Bir daha asla
diyenlere inat hep bir daha olsun bir daha yaparım dedim. Çünkü sevmenin ne
kadar güzel bir duygu olduğunu biliyorum ben. Birini sevince bünyede oluşan,
hem fiziksel hem de ruhsal, değişimleri biliyorum ve seviyorum. Birini
düşünmeyi, özlemeyi, biri için süslenmeyi, heyecan duymayı, gözüm telefonda
yaşamayı seviyorum ben. Bunu bulduğumu düşündüğümde de acaba sonu ne olur diye
düşünmeden.
Yüreğinin sesini
dinleyenlerdenim ben. O yüzden üzülüyorum hala her gidenin ardından. Ne
olduğunun, kim olduğunun, ne kadar kaldığının ya da ne verdiğinin önemi olmuyor
benim duygularımın yanında. Gri olmuyor bende. Ya siyah ya beyaz. Birini ya
seviyorum ya da sevmiyorum. Seversem de ona beni üzme hakkını vermiş oluyorum.
Hep derim, sen izin vermezsen kimse seni üzemez diye. O yüzden kızmam hiç beni
üzenlere. Çünkü ona bu hakkı ben veriyorum. Ben izin verdiğim kadar
hayatımdalar ve ben izin verdiğim kadar üzebilirler.
Bugün üzgünsem, kırgınsam ve
öfkeliysem bunun sorumlusu benden başkası değil. Kimse beni zorlamadı ona
inanmam ve yüreğimi açmam için. Ha belki o, oyunlar oynadı, olduğundan farklı
gösterdi kendini bunu bilemem çünkü ben ona inanmayı seçtim. Çünkü ben
geçmişteki tüm acı tecrübelerime rağmen hala yüreğime şans tanıyorum yeniden
sevsin diye. Bitişlere de üzülmüyorum aslında, yüreğim alıştı çünkü bitişlere.
Sadece gereksiz tepkilere, kaçışlara, insanlıktan çıkışlara ve
terbiyesizliklere üzülüyorum ve kızıyorum. Sadece hayatıma girmek için
gösterdikleri çabayı, gidiyorum derken gösteremedikleri için kızıyorum.
İnsanların bir hiç için bu kadar kalp kırmaya alışmalarına kızıyorum. Konuşarak
geldiğin yürekten, sessizce kaçarak gidişlere kızıyorum. Oysa gitmek de en az
gelmek kadar kolay. Yeter ki bunu söyleyebilecek yüreğin olsun.
Biliyorum bunu da yeneceğim,
bu da geçecek. Çok hayal kırıklıklarım oldu insanlara dair. Ama hiç bir zaman
umudumu yitirmedim. Her yeni insan yeni bir şans diye düşünerek yaklaştım tüm
gelenlere. Kimseye ön yargılı yaklaşmadım. Biri beni üzdü diye her gelen üzecek
demedim hiç. Her şeye rağmen yüreğimin sesini dinledim ben. Dinlemekten de
vazgeçmeyeceğim. O yüzden bu yaşadığım son hayal kırıklığım olmayacak
biliyorum. Ben inanmaya, güvenmeye ve istemeye devam edeceğim. Olursa ne ala,
olmazsa da herkesin canı sağolsun diyip yoluma devam edeceğim bugüne kadar
ettiğim gibi. Yaşamadan anlamak mümkün olsa keşke bazı şeyleri ama öyle
bir teknoloji yok ne yazık ki henüz. O yüzden yaşayarak, deneyerek öğrenmeye
devam edeceğim. Kimi güzellikler bırakacak giderlerken arkalarında, kimi hayal
kırıklıkları... Ama her yaşadığım kar kalacak yanıma...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder