Modayı takip ettiğim falan yoktur aslında sadece içinde kendimi iyi ve rahat hissettiğim şeyleri giymeyi, almayı seviyorum her kadın ya da aslında her insan gibi. Eskidenmiş o kadınlar alışverişi sever lafları. Artık erkekler de seviyor alışveriş yapmayı en az kadınlar kadar. Tüketim çılgınlığı sadece duygularımızı değil bütçelerimizi de tüketiyor son hızla. Eskimeden bir yenisini alıveriyoruz hemen tıpkı sevmeye fırsat bulamadan, fırsat vermeden vazgeçtiklerimiz gibi.
Yazdan kışa, kıştan yaza geçerken temizlik yaparım dolaplarımda. Giyilmeyen ayakkabılar ve kıyafetler yeni sahiplerine gönderilmek üzere ayrılır her mevsim dönüşlerinde. Hepsi de daha dün alınmış gibi yepyenidir. Nasıl eskisin ki 5-10 kereden fazla giyilmiyorlar ki. Tam birbirimize alıştık derken hop bir yenisi geliyor eskisinin pabucu dama atılıyor. Bildiğin israf, bildiğin ziyan... Sürekli bir şeyler almanın en kötü yanı da ondan bir öncekinin hemen unutuluyor olması. Alternatifimiz çok olunca elimizdekilere kıymet vermeyi unutuyoruz ya da hiç gerek duymuyoruz. Çeşit bol olunca bir tanesiyle ömür geçirmeye gerek yok diye düşünüyoruz belki de ;)
Para yerine kullanılan o plastik kartların, bu duruma gelmemizdeki katkısını da göz ardı etmemek lazım. Hayatımı kolaylaştıracağını düşündüğüm o kartı alana kadar cebimde param varsa sahibiydim istediklerimin. Oysa şimdilerde param olmasa da sahibim gördüğüm, beğendiğim her şeye. Ben onlara sahibim, bankalar bana. Belirli bir gelir düzeyine sahip olmayan bütün insanlar gibi ben de ayağımdan prangalıyım bankalara...
Hem tüketim toplumunun bir ferdi olmaktan hem de kazandıklarımın bana ulaşmadan bankalar arası gezmesinden bıktığım için artık almıyorum. İhtiyacım olan bir şey olduğunda bile düşünüyorum almadan bir alternatif bulabilir miyim diye. Çünkü gerçekten almanın bir sonu yok ama bahanesi çok...
Meğer almak değil o kadar mağaza gezip bir çöp dahi almadan çıkmakmış asıl mutlu eden insanı. Bir çift ayakkabı 250 TL ( indirimde üstelik ) kendini kontrol edebildiğini görmek ise paha biçilemez ;)
