Birazdan en sevdiğim şehre doğru yola çıkacağım, en sevdiklerimi ardımda bırakıp. Her yolculuk öncesi içimi kaplayan heyecan ve huzur yine kol kola girdiler... İnsan sevdiklerine yürekten bağlı olunca gitmeler zorlaşıyor sanki....
Günlerdir erken kalkmanın ve işlerin çokluğundan olsa gerek bedenim de yorgun en az zihnim kadar. Aslında iyi de oluyor bu iş yoğunluğu, yoruluyorum ama canımı sıkan şeylerden uzak duruyorum. Oturup düşünmeye, düşünüp kurmaya ne vaktim ne de halim oluyor.
Gidince aynı yoğunluk artarak devam edecek. Ama olsun gene de bir fırsatını bulup bir kaç dost yüzü görebilirim, bu da bana iyi gelebilir. Sevdiğim şehrin havasını solumak bile yetiyor aslında ruhumu dinlendirmeye.
Büyüyoruz ve sevdiklerimiz de bizimle birlikte büyüyor ya o yüzden uzundur yolculuk öncesi ettiğim duam "giderken ardımda bıraktıklarımı döndüğümde yine aynı bulayım Allah'ım" oluyor. Şimdi gene gidiyorum duam dilimde, uykum gözlerimde...
Geride bıraktıklarım aslında her yerde, her zaman yanımdalar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder