Ne zormuş sana veda etmek...

Bir kediyle yaşamaya başladığım günden beri yani tam 18 yıl 2 aydan beri bir gün bu durumla karşı karşıya kalacağımı biliyordum. Tıpkı 18 yaşımdan beri, bir gün bütün sevdiklerime veda etmek zorunda kalacağım gerçeğiyle yaşadığım gibi. Ölümün sırası ya da zamanı yok kimse için elbette ama bir hayvan beslemeye başlarsanız ne yazık ki ortalama ömrünün ne kadar olacağını da bilirsiniz. İstisnalar hariç ortalama 14-15 yıl birlikte olursunuz ve ilk günden bilirsiniz o kadar zaman sonra sizinle olmayacağını. Ama biliyor olmanız bu gerçeği kabul edeceğiniz anlamına gelmiyor ne yazık ki...

Benim oğlum istisna olan bir ömrü yaşadı. Ama ben biliyordum onun 14 senede çekip gitmeyeceğini, bizi bırakmayacağını. Çünkü o da bütün ailesi gibi dirayetli ve inatçıydı. Ne yaşarsa yaşasın asla vazgeçmedi yaşamaktan. Doğduğu an itibariyle tam 7 ay veterinerlere gitti çünkü anne sütünü yeterince alamadığı için raşitikti ve yürüyemiyordu. Bir patimiz kısa kaldı ama kazandık ilk savaşımızı. Arada kum döktü, gastrit oldu ve en son 5 sene önce böbrekleri çalışmaz oldu. Bu savaşı kazanamayabiliriz derken, çünkü erkek kedi ve köpekler kısırlaştırıldıktan sonra bu çok sık rastlanan ve genelde de kısa sürede kayıpla sonuçlanan bir durumdur, onu da atlattı. Veteriner hekimimiz Aydın Bey "bu tamamen annenin sevgisiyle olan bir mucize" diyerek bahseder Boncuk'un bu galibiyetinden. Bu zafer anne oğulun birbirlerine olan sevgileriyle ve bağlılıklarıyla kazanılmıştı Aydın Bey haklıydı. O tarihten bu yana da haftada 2-3 kez evde serum vermeye devam ettim, böbreklerine takviye olsun diye, rahat etsin diye. Ama ne yaparsak yapalım olmadı, olduramadık, zamanı durduramadık ve melek yüzlümüz şimdi gerçek bir melek oldu....

Dört ayaklı dostu olanlar bilirler, eğer bu canlar öleceklerini anlarlarsa sahiplerinin gözlerinin önünde ölmemek için yaşadıkları evlerini terk ederler (yapabilirlerse). Benim aslan oğlum da sırf annesinin gözleri önünde ölmemek, onu daha da üzmemek için evden çıkana kadar direndi, yardım almadan kalkamadığı yatağında. Gene gösterdi ne kadar dirayetli ve özel olduğunu. Biz acı çekiyor daha fazla çekmesin diye uyutmak üzere ( ki bu karar gerçekten çok ama çok zormuş ) veterinere götürmeye karar verdiğimizde o zaten evden çıkmayı dört gözle beklermiş meğer. Evden çıkarken babasının vedası belki de özetlemeye yeter Boncuk'un bizim için ne demek olduğunu. Sert bakışlı, sevgisini göstermeyi beceremeyen babası oğluna sarılıp "hakkını helal et oğlum" dedi ağlayarak. Haklıydı bizim üzerimizde çok hakkı vardı. Bize çok şey öğretmişti 18 yılda.  Veterinerin kapısında, daha içeri girmeden kucağımda yumdu gözlerini bir daha açmamak üzere. Kendi ellerimle yatırdım kazdığımız çukura pamuk kokulumu, annesinin en sevdiği eteğinin içinde...

Beş kişilik çekirdek ailemiz kaldı dört kişi. Annesinin "can yoldaşı", babasının "güzel oğlu", ablalarının "pamuk kokulu, güzel yüzlü melek oğlu"ydu ve gerçekten çok özel bir kediydi Boncuk. En çok annesine düşkündü Boncuk, annesi de ona. O hastayken annesi beklerdi baş ucunda, tıpkı annesi hastayken annesinin ayak ucundan ayrılmadığı gibi. Annesini daha çok üzmemek için herkes gizli köşelerde akıtıyor gözyaşlarını  şimdi. Annesi evde oturamıyor o günden beri, babası balkondaki oyun masalarının altına bakıyor "acaba orada yatıyor mu" diye. Banyoya girer belki gene diye hala aralık bırakılıyor banyonun kapısı, balkon kapısı gibi.

Benim güzel oğlum, birlikte çok güzel bir 18 sene geçirdik. Bizi hastalıkların dışında hiç üzmedin. Ailemize katıldığın ve annemize en zor zamanlarında yoldaşlık ettiğin için teşekkür ederiz sana. Sen gittiğin yerde rahat uyu ve hiç merak etme annen bize emanet. Yokluğunla bize öğretmek istediklerini hepimiz şimdiden anladık benim akıllı kuzum. Biliyorsun değil mi, yokluğuna alışmak hiç kolay olmayacak ve aslında hiç alışılmayacak. Sadece geçen zaman acımızı hafifletecek... Seni çok sevdiğimizi ve çok özlediğimizi sakın aklından çıkartma ve uyurken üstünü sakın açma...