Ka(la)balıklar yordu yüreğimi...

Uzun zamandır böyle yalnız hissetmemiştim kendimi en çok da kalabalıklar arasında...

Tam olarak yalnızlık da değil hissettiğim aslında, içinde biraz da ait hissetmeme duygusu var. Kendimi ne olduğum yere, yerlere ne de yanımda olan insanlara ait hissetmiyorum. Sohbetler, paylaşımlar, bakışmalar hepsi uzak bana. Yalandan gönül almalar da cabası. Derin ama manasız sohbetlerinden söverek uzaklaşmak istiyorum.

Ya içime asosyal biri kaçtı ya da gerçekten yorulmuşum insanları anlamaya, anlamlandırmaya çalışmaktan. Herkesi olduğu gibi kabul etmeye çalışmak da çözüm olmuyor uzun zamandır. Onu anla, bunu kabul et, şunu görmezden gel diye diye kendimi unuttum. Onları kırmadan yoluma devam etmeye çalıştıkça un ufak ettiler her yerimi.

Saçma sapan ilişkilere tanık olmaktan, tanık olmanın ötesinde zaman zaman müdahil olmaktan güvensiz, korkak, endişeli, depresif bir benle baş başa kaldım. İnsanları tanıyacağım diye kendimi tanınmaz, tanımsız bir hale getirdim.

İşin kötü tarafı da tek suçlusu var bu halimin o da, içimde bitmek bilmeyen insan halim. Herkes hata yapar, herkes ikinci bir şansı hak eder, denemeye değer, ne kaybedersin, olsun sen yine de içinden geldiği gibi davran, yüreğinin sesini diye diye geldim bu hale. 

Hak eden etmeyen herkese verdim sevgimi, ilgimi. Belki de biraz israf ettim. Zaten hiç bir zaman öğrenemedim tutumlu olmayı duygularım konusunda. Sadece sevmeye programlanmış bir yüreğe sahibim. Ne nefret etmeyi bilir, ne de kin tutmayı. 

Ne kimseyi görmek ne de ilişkilenmek istiyorum bu aralar. Kırılan duygularımı onarana kadar bir süre kaybolmak istiyorum. Varlığımı görmezden gelenler yokluğumu hissetmezler nasılsa...

Yalnız kalmak gerek bazen, yüzleşmek için...