Şahsen kendi adıma 2015'ten zerre beklentim yok. Zira 2014 bana bir kez daha gösterdi, sen ne yaparsan yap alnına ne yazılmışsa onu yaşadığını. Sanırım berbata yakın bir yıl geçirdim. Ne zaman başladığını, ne zaman bittiğini anlayamadan geçti gitti koskoca bir yıl.
Bu yıl da daha öncekiler gibi yanlışlarım, yanılgılarım oldu hayata dair, insanlara dair... Bu yıl da daha öncekiler gibi üzüldüm ama bu yıl en çok ben üzdüm kendimi. Üstelik hiç değmeyecek insanlar uğruna. Bu yıl da eksilenler oldu hayatımdan kendi rızalarıyla. Ve tabi ben de eksildim birilerinin hayatından. Bazen kendi rızamla bazen de cebren ve hile ile.
Yaş 40'a 1 olduğu için mi yoksa yaşanmışlıkların ağırlığından mı bilmiyorum ama bu yıl daha çok yandı canım sanki yaşadıklarım, gördüklerim karşısında. Sanırım ikisinin de etkisi var. Gücüm var gibi görünse de pilimin bittiğini biliyorum ben. Bilmenin ötesinde hissediyorum. Beni yeniden canlandıracak bir mucizeye, bir kahramana ihtiyacım var galiba.
Her günüm bir diğerinin aynısıydı sanki bu yıl. Bir insandan çok bir robot gibi dolaştım kalabalıklar arasında. Varlıkla yokluk arasında bir yerde, herkesten kaçak kendine dargın...
Her yaşanan yordu elbet ama en çok da babamın hastalık süreci yordu beni, bedenimi ama en çok da ruhumu. İnsanın evinde eksikse bir şeyler diğer yanları da tam olmuyor, olamıyor. Yılın neredeyse yarısını hastanede diğer yarısını da evde bir hastayla geçirdik. Bir kaç yazı önce değinmiştim babamın rahatsızlığına. Daha önceleri de hastane deneyimlerimiz, hastalık süreçlerimiz oldu ama bu sefer ki oldukça zorlu bir yolculuk oldu hepimiz için. İki kez doktorların tabiriyle "neredeyse kaybediyorduk" babamı. Yıprandık, yıprattık ama atlatamadık. Ne kadar olur bilinmez ama 2015'te de devam edeceği belli bu zorlu sürecin.
İşte sırf bu yüzden bile gelmese de olur 2015. Yok, "illa geleceğim" diyorsa da mümkünse herkese yetecek kadar sağlık, huzur ve aşkla gelsin... Hem geldiğine, hem beklediğimize değsin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder