Başa bela yürek...

Yüreğimizin götürdüğü yere gitmekten vaz mı geçsek acaba artık? Zira gidiyoruz da ne oluyor diye düşünmeye başlıyor insan bir müddet sonra. Kılavuzu karga olanın burnu boktan kurtulmaz misali...

Bugüne kadar hep yüreğimin peşinden gittim. Önünü ardını düşünmedim pek, sonu ne olacaksa olsun dedim düştüm yollara. Yaş ilerleyip de yaşanılan hayal kırıklıkları çoğalınca ister istemez düşünmeye ve sorgulamaya başlıyor insan hem kendini, hem yaşadıklarını hem de yaşatanları. Çıkan sonuç ne yazık ki çok da iç açıcı değil. Sonuç hep mi hüsran olur be kardeşim? 38 yıllık hayatta eş, dost, akraba hepsi mi üzer insanı? Herkes mi bencil, çıkarcı ve yalancı olur? Bir de tabi insan bu kadar kötü ya da yanlış tercihi nasıl yapar? Elbette beni yanıltmayan insanlarım da var, sayıları iki elin parmaklarını geçmese de iyi ki varlar onlar...

Ama yeter da!!! El insaf!!! Ben de sizler gibi Allahın bir kuluyum, kendi yağında kavrulmaya çalışan, kimseye bilerek bir zararı dokunmayan ve tek amacı güzel yaşamak olan... 


Anlamıyorum ki ne geçiyor eline beni üzünce, kandırınca. Gelip de bir insanın duygularıyla oynayıp, hayatını alt üst edince gurur mu duyuyorsun kendinle kurban listene bir isim daha eklediğin için? 





Ben kendi adıma yoruldum artık insanlar hakkında hayal kırıklığına uğramaktan ama bakıyorum sen hiç yorulmak bilmiyorsun. Sürekli birilerinin hayatına girip alt üst etmek hobilerin arasında. Hoşuna gidiyor ardında bir harabe bırakmak sanırım. Kimilerinin var oluş sebebi de bu olsa gerek. 

- Ne iş yaparsın? 

- İnsanların hayatlarının içine ederim. 

- Aferim böyle devam et...

Ona güvenme, buna güvenme, bana güvenme hatta babana bile güvenme. E biz kime güveneceğiz bu hayatta? Güvenmeden olmuyor ki bu canına yandığımın dünyasında. 




Kendime not: O çok kıymet verdiğin ve korumaya çalıştığın yürek başına bela üstüne bela açıyor. Biraz dinlendir hem onu hem de kendini. Çık biraz hava al... Bırak o da dinlensin, atsın üzerindeki yorgunluğu...




Keşke biraz yağmur yağsa da serinlese yüreğim...